Column door Rob Maaswinkel

Column van Rob Maaswinkel

Birmingham zo leuk was, wisten wij eigenlijk ook niet. Maar het mailtje waarin Tim en Nadine ons voorstelden om huizen te ruilen was zo aardig opgesteld dat wij vrijwel onmiddellijk ja zeiden. Tim, een muziekprofessor, en Nadine, onderwijzeres, wilden graag Amsterdam aan hun 14 jarige dochter laten zien. Zo staan wij ook in het leven. Ook wij reizen graag de wereld over onder het mom dat wij onze dochter het allerbeste mee willen geven. Voor de crisis verbleven we in de betere hotels en vlogen we met KLM goldcards, tegenwoordig ruilen we huizen. Eerlijk is eerlijk; dat hadden we eerder moeten doen.

In eerste instantie was vooral ik wat terughoudend. Je komt toch in een vreemd huis en je slaapt in vreemde bedden. En die mensen komen in jouw huis en liggen in jouw bed. Maar mijn vrouw zette door en meldde ons aan bij Homelink.org. Inmiddels ben ook ik helemaal om. Je gaat als het ware in een ander huis verder met het leven waar de anderen gebleven waren. In Birmingham stond een open fles wijn, koffie, thee anderhalve liter melk, kaas, en bier in de koeling. Er lag een tomtom op tafel naast de autosleutels. Zij gebruikten onze fietsen en wij hun auto. Op een briefje stond waar de goedkoopste benzine getankt kan worden; bij Tesco. Dat is toch een betere service dan in een hotel, nietwaar? En over hotels gesproken: je wilt toch ook niet weten wie er allemaal in die bedden heeft gelegen?

Wat ook prettig is, is dat er allerlei tips klaar liggen om de dag door te komen en waar je lekker, sjiek of goedkoop kunt eten. Je hoeft dus niet de stad door te slenteren langs menukaarten in vitrines op zoek naar een fatsoenlijke avondmaaltijd. We dineren namelijk in hun favoriete en doorgaans betaalbare eettentjes in de buurt waar je van te voren het adres van kent. Ook hadden ze in de tomtom vast het adres geprogrammeerd van een sfeervol restaurantje in ‘the countryside’. We hoefden er alleen nog maar heen te rijden. De late avonden kwamen we door met het luisteren naar de muziek van Tim, het lezen van de Guardian, die iedere dag op de mat viel, en met de BBC op TV. We voelden ons een beetje Brits onder de Britten. We hoefden dus ook niet de hele dag op pad om iets te gaan doen. We deden namelijk al iets: in een Brits huis wonen.

Thuis komen is daarna wel een klein beetje spannend. Hoe tref je immers je eigen huis weer aan? Het meest opvallende was dat er een paar flesjes Heineken en een vegetarische maaltijd in de koelkast stonden. Ik drink eigenlijk nooit Heineken en ben carnivoor. Verder was het helemaal goed. Met Pinksteren gaan we 4 dagen naar Parijs. Ze schreven dat ze de Eiffeltoren uit hun woonkamerraam konden zien.